Boer krijgt alleen eerlijke prijs als klant gedrag wijzigt.
artikel uit De Standaard 03/10/2014 redactie Inge Ghijs
Fairtrade roept supermarkten en overheid op.
De Belgische varkensboeren willen in december geen varkensvlees meer leveren, want ze moeten zo sterk met verlies werken dat ze er nog liever mee stoppen. En de cacaoboer in het zuiden, gemiddeld 59 jaar, vindt geen opvolger. Zijn kinderen trekken liever naar de stad, want de prijs voor de cacao ligt zo laag dat menswaardig leven er niet in zit.
"Straks hebben we hier geen chocolade meer", zegt Harriet Lamb, ceo van Fairtrade International. "Dan zullen we misschien eindelijk bereid zijn om een behoorlijke prijs aan de boeren te betalen."
Fairtrade Belgium (nieuwe naam voor Max Havelaar) bestaat 25 jaar maar dat betekent niet dat de situatie van de boeren er op dit ogenblik is op vooruit gegaan, integendeel. Voor acht op de tien Belgische consumenten is er maar één doorslaggevende factor in de supermarkt: de prijs.
Dat blijkt uit een enquête van Fairtrade vorige maand bij duizend Belgen. Nochtans vindt de Belgische consument van zichzelf dat hij erg bewust koopt, en zeven op de tien vinden duurzaamheid -eerlijke prijs voor de boer, milieuvriendelijke productie - heel belangrijk. Maar hij legt de verantwoordelijkheid daarvoor bij de overheid, de supermarkten en de voedingsindustrie.
Fairtrade organiseerde daarom 'keukentafelgesprekken' met boeren, producenten en de distributiesector. Conclusie: "Iedereen vindt dat gedragsverandering mogelijk is, maar dat ze het niet alleen kunnen realiseren", zegt Lily Deforce, ceo van Fairtrade Belgium.
'Boeren moeten zich beter organiseren. De overheid kan met allerlei stimuli wel degelijk een gedragsverandering teweegbrengen. Kijk maar naar het rookverbod of naar de vet- en suikertaks in Finland. Consumentenorganisaties mogen niet alleen op de prijs focussen.' En de supermarkten?
'Zij zeggen dat ze zelf slachtoffer zijn van de grote prijzenslag.'
Fairtrade roept supermarkten en overheid op.
De Belgische varkensboeren willen in december geen varkensvlees meer leveren, want ze moeten zo sterk met verlies werken dat ze er nog liever mee stoppen. En de cacaoboer in het zuiden, gemiddeld 59 jaar, vindt geen opvolger. Zijn kinderen trekken liever naar de stad, want de prijs voor de cacao ligt zo laag dat menswaardig leven er niet in zit.
"Straks hebben we hier geen chocolade meer", zegt Harriet Lamb, ceo van Fairtrade International. "Dan zullen we misschien eindelijk bereid zijn om een behoorlijke prijs aan de boeren te betalen."
Fairtrade Belgium (nieuwe naam voor Max Havelaar) bestaat 25 jaar maar dat betekent niet dat de situatie van de boeren er op dit ogenblik is op vooruit gegaan, integendeel. Voor acht op de tien Belgische consumenten is er maar één doorslaggevende factor in de supermarkt: de prijs.
Dat blijkt uit een enquête van Fairtrade vorige maand bij duizend Belgen. Nochtans vindt de Belgische consument van zichzelf dat hij erg bewust koopt, en zeven op de tien vinden duurzaamheid -eerlijke prijs voor de boer, milieuvriendelijke productie - heel belangrijk. Maar hij legt de verantwoordelijkheid daarvoor bij de overheid, de supermarkten en de voedingsindustrie.
Fairtrade organiseerde daarom 'keukentafelgesprekken' met boeren, producenten en de distributiesector. Conclusie: "Iedereen vindt dat gedragsverandering mogelijk is, maar dat ze het niet alleen kunnen realiseren", zegt Lily Deforce, ceo van Fairtrade Belgium.
'Boeren moeten zich beter organiseren. De overheid kan met allerlei stimuli wel degelijk een gedragsverandering teweegbrengen. Kijk maar naar het rookverbod of naar de vet- en suikertaks in Finland. Consumentenorganisaties mogen niet alleen op de prijs focussen.' En de supermarkten?
'Zij zeggen dat ze zelf slachtoffer zijn van de grote prijzenslag.'
voorbeeld van hoe het wel kan zonder de kop in het zand te steken
Reclamebudget
Maar één van de grootste supermarktketens van Groot-Brittannië Sainsbury, bewijst dat ze toch op eigen kracht iets kunnen veranderen. 'Sinds 2007 verkopen zij alleen nog maar Fairtrade-bananen', legt Harriet Lamb uit. 'Voor de consument veranderde er niets, want het prijsverschil met de andere bananen werd door de supermarktketen zelf bijgepast. Supermarkten hebben een budget voor reclame, het bedrag dat ze uit eigen zak voor de Fairtrade-bananen betaalden, kun je ook zien als een soort promotie. Het imago van de supermarktketen ging er zo op vooruit dat enkele andere ketens volgden. Bovendien daalt de meerprijs naarmate je grote hoeveelheden verkoopt. Dankzij Fairtrade-premies voor de arbeiders en telers konden huizen en scholen worden gebouwd. En zijn de kinderen van de bananenboeren opnieuw geïnteresseerd in het boeren'.
Wat Sainsbury met de bananen deed, deed het trouwens ook voor de koffie, thee en chocolade.
